Genellikle deflasyonist beklentilerin hakim olduğu zamanlarda ortaya çıkar. Merkez bankasının rezerv para artışı yoluyla ne kadar para yaratırsa yaratsın faiz oranlarını ne kadar düşürürse düşürsün parasal çarpanın artmaması ve hatta düşmesi anlamına gelmektedir.

Toplumdaki ekonomik aktörlerin artan likiditeyi harcamalara ve yatırımlara yönlendirmek yerine ellerinde tutmalarını ifade eder. Tasarruflar kredilere dönüşmezse parasal çarpan artmayacağı için ekonomide istenen canlanma gerçekleşemez. Hatta bu durum bir kısır döngü halini alarak deflasyonun ve buna bağlı olarak işsizliğin de artmasına ve resesyonun derinleşmesine sebep olur.

Bugünlerde daha çok gelişmiş ülkelerin yaşadığı bir problemi işaret etmektedir.

Likidite tuzağı yaşayan ülkelere 1990'lı yıllardan neredeyse günümüze kadar bu duruma maruz kalan Japonya verilebilir. Ayrıca 2008 yılında Lehman Brothers'ın iflas etmesiyle doruk noktasına ulaşan küresel finans krizi dolayısıyla 2009 yılında ABD ve diğer bazı gelişmiş ülkelerde de bu durum yaşanmıştır. Bu metinin yazıldığı tarih itibariyle Avro Bölgesi ülkeleri için de böyle bir potansiyel mevcuttur.

Likidite tuzağı durumundan çıkmak ve ekonomiyi canlandırmak üzere bazı gelişmiş ülke merkez bankaları niceliksel gevşeme politikaları ile negatif faiz oranları uygulamaktadırlar.

ABD Merkez Bankası (FED) 2009 -13 yılları arasında farklı aralıklarla niceliksel gevşeme politikaları uygulamıştır.

Bu metinin yazıldığı an itibariyle halen İngiltere Merkez Bankası (BOE), Avrupa Merkez Bankası (AMB) ve Japonya Merkez Bankası (BoJ) niceliksel gevşeme politikası uygulamasına devam etmektedir.

Ayrıca gelişmiş ülke merkez bankalarından AMB ve BoJ'un faiz oranları negatif oranlara inmiştir. Bu merkez bankaları negatif faiz oranları yoluyla ekonomik aktörleri harcama ve yatırım yapmaya teşvik etmeye çalışmaktadırlar.